Szłam z oczami wbitymi w chodnik, ciężką głową pełną pomysłów, złotych myśli... potrzebującą natychmiastowego wietrzenia.
Wzrok mój padł na trawnik... a tam kamień, nie... ŻÓŁW!
Wzięłam małego biedaka na górę do mieszkania, sprawdzić czy żyje, ba! dać mu schronienie przed dzikimi bestiami np. psami...
Żółwik był całkiem zdrowy, choć trochę wystraszony/zaspany niezbyt skory do wychylenia głowy ze skorupy - przynajmniej na początku... i tak zyskałam przyjaciela, co był, gdy wracałam do domu! :)
Od razu wiedziałam, że trzeba mu nadać imię Tofik... tak zresztą krzyknął ktoś za oknem, kiedy tylko zdążyłam zucha ochrzcić - przypadek, jak zwykle :)
Bohaterowi towarzyszyły liczne perypetie podczas naszego wspólnego miesiąca... głównie za sprawą jego żwawego tuptania po mieszkaniu, raz wylądował w walizce, raz w torbie M. którą wystraszył gdy pakowała się na basen... a później okazało się, że jest wodno-lądowy.
Historia ma dalszy ciąg, niestety nielegalny i tajny ;) dość, że Tofik ma teraz domek z najpiękniejszym ogrodem w kraju!
Ps. Zainspirowało mnie wspomnienie stawu w Central Parku... a Tofik doczekał się kilkudziesięciu fanów na fb!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz